Mama worden is iets uniek, iets speciaal, iets onbeschrijfelijk, maar ook iets waar ik toch eens twee keer over moet nadenken alvorens ik het nog een doe. Versta me zeker niet verkeerd he! Ik vond de daad op zich, en dan heb ik het over de momentopname van de bevalling, heel intens. Intens als in de zin, speciaal, verwarmend en angstig tegelijkertijd. Ah ja en ook héééél pijnlijk. Vooral dat!
Mijn (horror)bevalling
Mijn bevalling begon heel normaal, niets dat wees op iets atypisch of op problemen. Mijn water brak thuis in de vroege avond. Alle bagage stond al enige tijd klaar maar er was op dat moment nog geen echte haast. Ik kon nog lachen, had nog weinig of geen last of pijn dus reden we op ons dooie gemak naar het ziekenhuis. Daar aangekomen moesten we zelfs onze bagage nog niet uit de auto halen. ‘Ze kan nog lachen’, zei de dame aan de spoedingang, ‘het zal wel nog niet voor meteen zijn’. Toch gingen we even naar de verloskamer voor een kleine check-up. Binnen de korste keren had ik zo’n ontzettend pijnlijke weeën die elkaar zo snel opvolgde dat ik amper tijd had om op adem te komen. Een sneltrein was er niets tegen. ‘Misschien moet je toch maar de bagage van je vrouw gaan halen’ zei de vroedvrouw. Ja hallo, zeg mij wat 🙂 Tegen dit tempo zou onze zoon geboren zijn nog voor Jordi terug was met mijn bagage. Mijn bevalling was op gang gekomen! Ik verging van de pijn en ondanks dat ik nooit het idee had om zonder verdoving te bevallen, kon deze toch niet snel genoeg komen. Trouwens heel veel respect voor alle mama’s die zonder epidurale bevallen! Ik kon het me nooit voorstellen hoe dat voelde. Als ik de tientallen verhalen en tv-documentaires mocht geloven was het alleszins geen pretje. Wel, ik kan je vertellen dat ze allemaal gelijk hebben. Een kraan die 10 keer over je heen rijdt en nog wat rondjes draait is er niks tegen. Al weet ik stiekem niet hoe dat voelt, maar deugd doen doet het zeker niet.
Binnen het half uur kwam meneer de anesthesist mij uit mijn lijden verlossen en kon ik al liggend de komende 12 uur tegemoet gaan. Btw, er is ’s nachts geen hol op tv, moeten ze dringend iets aan doen, haha! Langzaam maar zeker werd ook mijn opening groter en maakte mijn lichaam zich klaar voor de mooiste gebeurtenis van haar leven. Dat ze er nadien verrimpeld en gemolesteerd uitzag, nam ze er maar heel graag bij.
Eindelijk was le moment supreme daar! Hoera voor moeder natuur, het was tijd om dat kleine wezentje dat zich al meer dan 9 maanden verscholen hield in mijn baarmoeder de echte wereld te laten leren kennen. Minuten gingen voorbij, druppels zweet rolden over mijn voorhoofd en angstige vroedvrouwen keken met enige regelmaat naar de monitor. Ik werd er ook een beetje ongerust van. Zijn hartslag ging bij elke pers achteruit en herstelde onvoldoende om telkens weer verder te gaan. Maar half beseffend wat er eigenlijk aan het gebeuren was. Na een uur zwoegen en zweten moest en zou dat kleine wezentje ter wereld komen anders zou dit weleens verkeerd kunnen aflopen. De vroedvrouwen en gynaecologe hadden een pokerface. Toen ook de kinderarts de kamer binnenkwam wist ik dat het wel eens verkeerd zou kunnen aflopen als hij niet snel ter wereld kwam. Die sneltrein mocht nu wel eens echt op gang komen!
De groffe middelen moesten worden ingezet, de schaar werd bovengehaald (al had ik daar op dat moment geen besef van, gelukkig maar), de zuignap lag al klaar omdat hij nog voor hij al ter wereld kwam dwars moest doen. Ons kleintje was een sterrekijker. Tijd om de schoonheid van moeder natuur om te toveren (en ik zeg het met de woorden van de vroedvrouw) een slagveld.
Ik verstijfde, wist niet goed er me overkwam en was even helemaal van de wereld. Nog geen luttele seconden later lag dat kleine wezentje op mijn borstkas. Maar heel eventjes, want de kinderarts nam hem al snel weer mee voor een check-up van zijn hart. Deze keer geen druppels zweet, maar druppels tranen. Tranen van vermoeidheid, maar minstens evenveel van geluk. Het was 06.48u ’s morgens. We misten al een hele nachtrust, maar nu begon het pas! ‘Hij is helemaal gezond en wel!’ woorden die me op dat moment hemels klonken! Voor het eerste kwam er een lach op mijn gezicht! Welkom op de wereld lieve kleine man, lieve kleine Louie!
Dagen gingen voorbij. Was ik blij dat het corona was en dat ik geen bezoek mocht ontvangen! Ik zag er niet uit, wallen tot onder mijn neus en vermoeid alsof ik 37 keer een marathon had gelopen. Ik kon trouwens ook 2 dagen lang niet uit bed door de extra dosis verdoving die ik had gekregen. Mijn benen waren verlamd en plassen deed ik nog steeds in een bedpan. Niet bepaald gezellig als je bezoek moet ontvangen.
Home sweet home
Thuis begon het pas echt. Nog steeds rolden er met regelmaat tranen. Deed ik het wel goed? Ben ik wel een goed mama? Moest dit niet zus of zo? Ontelbare vragen dwarrelden door die bovenkamer van me. Vermoeidheid gecombineerd met angst en intens geluk zorgde voor een rollercoaster aan gevoelens en emoties. Ik ging van ontzettend blij en gelukkig naar heel angstig en eenzaam binnen enkele seconden. Over-emotioneel? Check!
Borstvoeding geven ging niet zoals gehoopt, en jawel ook daardoor vloeiden er weer tranen? Waarom kan ik hem nu niet bieden wat een goede mama hem zou moeten kunnen bieden? Ik voelde me eenzaam, me verdrietig. Maar ook hemels. Wat een schoon mini mensje hadden wij op de wereld gezet! Verliefd tot over mijn oren, en nog steeds trouwens! Dagen gingen voorbij, de nachten ook, maar iets trager! Het vele opstaan ’s nachts eist zijn tol! Mijn huishouden overdag was een ontplofte boel, manden vol strijk bleven wekenlang liggen (tot zo erg dat vriendlief niets meer had om aan te doen), en kuisen was al helemaal mijn laatste prioriteit. ‘Je moet proberen te slapen wanneer de kleine slaap’, is zowat de meest gehoorde goede raad die ik mocht ontvangen. Ik denk dat ik ongeveer zo’n 5 keer heb geslapen overdag… Ik had hem beter opgevolgd besef ik nu.
Intussen zijn we bijna 3 maanden ver, en zijn we al even bezig met dutjes-training (met dank aan Snuggles en Dreams voor de goeie tips), wat in eerst instantie voor minder slaap zorgt dan voor meer, maar er is verbetering! Trouwens echt een aanrader voor mama’s met slechte slapers of newborns! Er komt ook eindelijk een beetje structuur terug in ons leven. Wat heb ik dat gemist!! Iets wat voor mij echt een houvast is, viel zomaar ineens weg. Chaos in mijn huis, chaos in mijn hoofd, chaos in mijn leven. Ik heb leren loslaten, ik heb moéten leren loslaten. En godzijdank, want als ik dat niet had geleerd, was ik echt zot geworden, had mijn emmer vaak overgelopen en waren er misschien wel dingen gebeurd waar ik achteraf spijt van zou hebben.
Maar om voor nu even af te sluiten: alle oh zo typische cliché’s die je overal hoort of leest, ze zijn allemaal waar! Wat een ontzettend mooi avontuur, wat een ontzettende liefde die je voelt (sorry Jordi, vanaf nu kom jij op de tweede plaats), wat een trots!
En voor alle mama’s die soms twijfelen, je bent niet alleen!
Liefs, Eline
